
Over hoe het delen van zorg, een gezin kan ontlasten en ruimte kan creëren voor herwonnen energie.
We zoeken, vragen, praten, denken en schrijven.
Beklimmen bergen, storten neer in diepe dalen.
Samen sleuren we, die rugzak van jou.
Nog steeds samen.
Dagen vol vreugde, stappen vooruit.
Dagen vol tranen, twee achteruit.
Een luisterend oor, een helpende hand.
Babbels bij maanlicht, bedankt lieve jij.
Die gouden tip, kwam precies op tijd.
Sinds de komst van L. heb ik een schrift. Een lichtroze schrift, met gouden letters op de kaft. Bij een belangrijk gesprek in verband met onze pleegdochter, heb ik dat schrift bij. In het begin, was dat vier keer per jaar, als de pleegzorgbegeleider langskwam. Dat werd al snel één keer per maand, na telefonisch verslag van de bezoeken. Intussen plakt het haast aan mijn hand met alle extra begeleiding die we hebben rond. L. Het schrift staat vol met theoretische achtergronden over hechtingsstoornissen, the window of tolerance, het topje van de ijsberg, sociaal emotionele ontwikkelingsachterstand, samenvattingen van lezingen door Peter Adriaenssens en ga zo maar door.
Intussen ben ik haast deskundige, vermoed ik. Kan dat? “Deskundige in het lezen over kinderen met een problematiek.” Bestaat daar een titel voor? Dan krijg ik die, dat staat vast. Artikels heb ik gelezen, boeken verslonden, lezingen beluisterd, documentaires bekeken. You name it, I frame it (bij wijze van spreken natuurlijk, ik ben dankbaar voor alle professionals rondom ons).
Alleen is er iets geks, lieve lezers. Al die theoretische achtergrond, hier in mijn hoofd, die helpt ons geen meter vooruit. Of toch, die helpt L. niet in het dagdagelijkse leven. Al die kennis tovert de problematiek niet weg, het creëert geen rust in ons gezin. “Go with the flow, zeggen mensen me.” Waar is die flow?
Tot die ene avond. Die ene avond op de school van onze kinderen, waar ik onlangs met een andere moeder zat te praten. Het was al laat, we zaten op een harde bank onder een boom, muggen vielen ons aan van links en van rechts. Maar het luisterende oor was van het type “kwaliteit A”. Een luisterend oor vol begrip, dat luisterde, maar ook meteen meedacht. Concrete tips gaf. Plots vielen de miraculeuze woorden “ken je gezinsondersteunende initiatieven”?
“Euh, watte?” En toen, toen veranderde ons leven. Zomaar, in één zin. Dat kan. Na drie jaar klimmen en dalen, hebben we gezocht naar gezinsondersteunende initiatieven waar kinderen af en toe naartoe kunnen om het gezin even wat ademruimte te geven. Intussen gaat L. op regelmatige basis naar Oranje en daar hebben zowel L. als wij met ons kerngezin veel deugd van. Het voelt goed om zuurstof te kunnen happen, om er daarna met bakken vol energie opnieuw tegenaan te gaan.
En deze is speciaal voor jullie, jullie die meelezen en ook wat ademruimte kunnen gebruiken: zorg delen, is zuurstof creëren. En weet dat, ook al is het niet eenvoudig en bots je hier en daar al eens op kritiek, je het volste recht hebt ook je eigen zuurstofniveau op peil te houden. Meer nog, het is zelfs je plicht. Want enkel zo, sta je er elke dag opnieuw.