Auteur: Soetkin

Brownie met rode biet.

SoetkinEen reactie plaatsen

Ingrediënten:
– 400 g gekookte rode biet, om te pureren
– 220 g donkere chocolade (minstens 72% cacao)
– 150 g boter
– 3 eieren
– ½ el vanillesuiker
– 1 tl zout (minder kan, naar eigen smaak)
– 100 g bloem
– 2 el cacao
– een handvol noten (naar keuze)

Bereiding:
Smelt de chocolade au bain marie, al roerend. Wacht tot alles is gesmolten en zet de chocolade dan aan de kant. Laat op kamertemperatuur komen (niet in de koelkast plaatsen). Klop de eieren samen met de vanillesuiker op.
Voeg de gepureerde rode biet toe en meng goed. Doe dit in stappen, niet alles tegelijk. Voeg ook het zout toe.
Als je een homogene massa hebt, kun je het chocolademengsel toevoegen. Meng opnieuw goed.
Spatel bloem en cacaopoeder voorzichtig door het deeg. Zorg dat het geheel luchtig blijft.
Leg bakpapier op een rechthoekige bakplaat. Verdeel daarop het mengsel tot je een laag van 2 cm hebt. Indien gewenst, kun je de noten toevoegen. Hak hiervoor de noten fijn en strooi op de bovenlaag van het mengsel in de bakplaat.
Tip: ik strooide slechts op de helft van het deeg noten. Zo kun je kiezen tussen stukjes brownie met crunch, of heerlijk zachte brownie die smelt op je tong.
Verwarm de over voor op 180°c. Plaats daarna de bakplaat in de oven en bak 15 minuten.
Snijtip: de brownie hardt uit tijdens het afkoelen. Wacht met snijden tot alles is afgekoeld. En tast dan onmiddellijk toe, want het is veel te lekker om te laten staan!

Wie het hardst roept.

SoetkinEen reactie plaatsen

Waarom wij zo hard roepen om de belangen van onze pleegdochter te beschermen? Waar zal ik beginnen. Als pleegouder is het samenwerken met een team, een team dat samen het beste wil voor onze pleegdochter. Dat klinkt mooi, maar is niet altijd eenvoudig omgezet in praktijk. Rekening houden met 5 verschillende partijen, die elk hun zegje mogen doen. Die 5 verschillende partijen hebben elk een heel eigen mening en de ene mening heeft – volgens een bepaalde hiërarchie – een meer doorslaggevende waarde dan de andere mening.

Wij zijn de derde plaats waar L. haar bedje klaarstaat. Intussen woont ze langer bij ons dan ze op elke andere plek heeft gewoond. L. begint ons te vertrouwen, we beginnen elkaar te kennen. En ik kan je verzekeren dat het heel wat geduld heeft gekost om haar vertrouwen te winnen. We zien haar openbloeien, haar lachen en springen als ze blij is, maar we zien haar ook dichtklappen ’s nachts, stampen en schreeuwen wanneer het weer eens teveel is. Daarom willen we haar beschermen. Teveel veranderingen rond haar wat afremmen. Alleen lijkt het soms alsof we heel hard moeten roepen om gehoord te worden.

Het team van begeleiders rond L. roept even hard en soms durven de meningen al eens te botsen. Nochtans kennen ze L. goed, naar het schijnt. Ze kennen “haar dossier” namelijk. Alleen lijkt dat dossier soms mee te doen aan de stoelendans. Het lot van de sociale sector?

We zijn empathisch aangelegd en kunnen ons echt wel verplaatsen in alle 5 meningen, maar ligt het aan mij, of zou het beter zijn dat de mensen die over L’s lot beslissen, haar wat beter leren kennen?
De persoon die de bezoeken ter plekke een tijd lang heeft begeleid, geeft de fakkel door. Deze nieuwe begeleider hebben we nog niet gezien, want de werkuren komen niet overeen met de geplande bezoeken. De jeugdconsulent geeft het dossier door aan zijn opvolger. De jeugdrechter krijgt een nieuw vakgebied toegewezen. Onze pleegzorgbegeleider doet echt ongelofelijk haar best om dit alles te coördineren, maar het kan voor haar toch ook niet evident zijn om de hele tijd nieuwe namen rond L. te zien opduiken.

Natuurlijk begrijpen we dat mensen veranderen van job, opklimmen, hun leven een nieuwe wending willen geven. Maar, moeten wij als pleeggezin daarom toekijken hoe L. over haar grenzen moet gaan? Moeten we aanvaarden dat een beslissing beter past in een dossier dan in L. haar hoofd? Zolang het nodig is, zullen wij daarom hard roepen. En ja, als sommige van die 5 partijen daarom vinden dat wij niet de makkelijkste zijn om mee samen te werken, dan heb ik dat er best voor over.

Alle indiaantjes…

SoetkinEen reactie plaatsen

Sinterklaas bracht er, bij elke verjaardag komt er een lading bij, de kerstman kent er ook wat van en dan zwijgen we nog over alle naampjes om te trekken op familiefeesten. Pakjes, cadeautjes en nog meer speelgoed. Omdat wij onze hummeltjes (en onze leefruimte) niet willen overladen met bergen plastick en hopen ongebruikte spullen, is het vaak een zoektocht naar iets dat zij leuk vinden én dat ons mentale zijn + portefeuille ook oké vinden.

De kerstman stond aan onze kant dit jaar en bracht het boek “Paper toys” van D. Ehrard. Speelgoed om zelf te maken, zonder lijm of schaar. Geen geknoei met tubes, geen geknip in versgewassen haren of feest outfits, geen gedoe met stiften of verf. Enkel het boek en het kind (oké en ook een beetje hulp van mama of papa). Zalig toch!

Er zijn verschillende onderwerpen in de reeks, maar wij kozen voor “Indianendorp”. Onze dochter van 4 was er onmiddellijk gek van. We maakten samen de figuren en intussen had O. zoveel vragen over indianen. We bekeken een filmpje en leerden heel wat bij. Als alles klaar was, werd het indianendorp meteen opgezet en werd er duchtig gespeeld. L. van (net geen) 3 begon ook interesse te krijgen en speelde vlotjes mee (al moeten we wel opletten dat de figuren door haar onstuimigheid niet hun laatste adem uitblazen).

We hebben al wat speelgoed de revue zien passeren, maar dit is echt een toppertje. Een aanrader voor je neefjes of nichtjes, of als verjaardagscadeau voor een klasgenootje. Geen rondslingerend plastic, het ziet er mooi uit en het is ook nog eens (educatief) verantwoord. Wat wil je nog meer?

Als je…

Soetkin2 reacties

Als je lang voor je tweede verjaardag al bij je derde thuis aankomt.
Als je niet weet of je je echte mama en papa snel zal terugzien.
Als je een meisje dat je niet kent, plots zus moet noemen, maar je eigenlijk bij je echte broers en zussen wil zijn.
Als een hele groep vreemden staat te popelen om je op te nemen in hun familie, maar jij je afvraagt waar jouw oma en opa plots zijn.

Als je alweer een nieuwe kamer krijgt.
Als het muziekje waarmee je in slaap valt, zomaar wordt vervangen.
Als je kleren naar een ander wasmiddel ruiken.
Als je gewoon bent van elke dag choco te eten en je plots gezond moet doen.
Als de zoveelste nieuwe handen jouw pamper willen verversen.
Als je echt heel moe bent, maar de slaap niet kunt vatten.

Als je je thuis begint te voelen en je durft blij te zijn, boos en triestig.
Als je eens weent en je niet meer kunt stoppen.
Als je pleegmama je wil troosten, maar niet weet wat jou kan troosten.
Als geen enkel opvoedkundig advies werkt voor jou, omdat jouw rugzakje een persoonlijke handleiding heeft.

Als je net het ritme van je pleeggezin begint te begrijpen en ze nemen jou plots mee op reis.
Als je pleegzus houdt van rust en stilte, maar jij de stilte haat.
Als het voelt alsof iedereen anders is, maar jij bent gewoon jij.
Als je niet zomaar lastig bent, maar het gewoon lastig hebt.

Als je je nu toch echt wel thuis begint te voelen en er is geen maar, of en.
Als je toch heel graag knuffelt met je pleegmama of op schoot zit bij hen.
Als je pleegzus voor jou eens luid doet en jij voor haar eens stil.
Als je pleegpapa mooi kan vertellen, het boekje dat jij wil.

Als je maar durft dromen, van rood, geel, groen en blauw,
want dat zijn de vier kleuren, waar jij nu echt van houdt.
Als je maar heel even, heel erg blij kijkt naar mij,
dan kan ik ermee leven, dat je ook vaak boos bent op wij.

Mid-century modern.

SoetkinEen reactie plaatsen

Verbouwen en renoveren, met een job als interieurarchitect is het dagelijkse kost. Nu we ook zelf aan het verbouwen zijn, kan ik bijna aan niets anders meer denken. Het was niet onze bedoeling om voor de ruwbouwwerken klaar waren, al geld uit te geven aan nieuwe stoelen. Tot ik onverwacht botste op 6 prachtige Boomerang Chairs van Alfred Christensen. Mijn hart voor Mid-century meubilair kon ze niet weerstaan. Na enkele dagen wikken en wegen, besloten we ervoor te gaan. Voor mij is het heel belangrijk dat er een persoonlijke toets in een interieur aanwezig is. Een ruimte kan gemaakt, maar ook gekraakt worden door de aanwezigheid van (on)persoonlijke lampen, stoelen, of copy paste kunstwerken. Volg je hart en personaliseer je interieur! Zorg dat je leefruimte de verpersoonlijking is van je innerlijke ik. Dat werkt echt het best!

PS: Wij kochten de stoelen via Oldskool Vintage Furniture.

Zelfzorg in Varik.

SoetkinEen reactie plaatsen

De verbouwing van ons huis is gestart. We hebben hier zo lang naar uitgekeken, afgeteld, plannen gemaakt en overlegd, maar finally, het is zover! Natuurlijk moeten we nu even door de zure appel bijten, om het gewenste resultaat te kunnen bekomen. Als interieurarchitect komt er veel van het plannen, het bedenken en het geregel op mijn schouders terecht. Mijn allerliefste man treedt serieus uit zijn comfort zone en heeft al veel werk verricht, maar we zitten nog maar in de beginfase. Enkele weekends geleden zaten we er allebei fysiek door en gelukkig hebben we super vrienden en familie die ons enorm ondersteunen! (Merci he, jullie allemaal…) Eén koppel vrienden stelde voor om O. en L. een weekendje op te vangen, zodat wij er met ons tweetjes eens tussenuit konden. Say what??? Hier konden we alleen maar volmondig “ja” op antwoorden. En zo geschiedde. Afgelopen weekend waren wij op zwier.
PS: ben je meer visueel ingesteld? Scroll naar onder voor beeldmateriaal!

Zonder veel nadenken, boekten we via Airbnb een nacht in ’t Veerhuis. Een pand aan het water, in Varik aan de Waal. De B&B heeft een gemeenschappelijke ruimte waar je wanneer je wil, mag vertoeven. Lezen, een gezelschapsspelletje spelen, een theetje hier, of een aperitiefje daar en dat alles met zicht op het water. Ontspannend allemaal! Een leuk weetje: hier en daar staan grote kamerplanten in de gemeenschappelijke ruimte. Deze planten zorgen voor rustgevende achtergrondmuziek. Watte? Ja echt! Music of the plants geeft planten een muzikale stem. Elke plant creëert andere muziek, het intsrument kun je zelf instellen. Persoonlijk vond ik dat we geluk hadden met de rustig ingestelde plant… Stel je voor dat je een heavy metal kamerplant hebt staan?

Gastvrouw Rose voorziet ontbijt en avondmaal op aanvraag. Alles is biologisch en ecologisch. Wij kozen ervoor om ’s avonds op restaurant te gaan in de buurt. In het gezellige interieur van BuitenSporig, word je bediend door mensen met een beperking. Dit super initiatief wilden we zeker steunen. Alles is er biologisch én ecologisch. Wat wil je nog meer? We vulden onze buikjes met aubergine kroketten als voorgerecht, Roeland nam (hoe kan het anders) een burger met Hollandse frietjes en proefde de risotto met spinazie.

We werden verwend met een zalige herfstzon, dus gingen we wandelen. Aan de overkant van onze B&B konden we een ideale wandelroute volgen in het struingebied langs de uiterwaarden van de Waal. Er stond een bordje dat waarschuwde om 25m afstand te houden van de koeien en paarden die er in het graasseizoen logeren. Hoe sommige wandelaars eraan ontkomen, weten we niet, maar wij werden natuurlijk omsingeld door een groep grazende koeien en stieren. Toen de 25m afstand meer begon te lijken op 5m afstand en de stier onze richting uitkwam, zijn we toch zo stil én snel mogelijk moeten vluchten. Even later konden we onze route weer verderzetten en het was echt de moeite!

Varik, merci! Helemaal zen zijn we weer klaar voor de nieuwe werkweek.

Witte chocoladebavarois met geitenkaas.

SoetkinEen reactie plaatsen

Om je vingers van af te likken, dit toppertje! Enkele jaren geleden kregen we dit voor het eerst voorgeschoteld op een etentje bij mijn ouders. We waren er allemaal gek van. De verrassende combinatie van smaken geeft dit dessert een verfijnde toets. Ideaal om een diner met vrienden af te sluiten, of om te verdelen in mini glaasjes voor een dessert buffet.

Ingrediënten voor 4 personen of meer mini glaasjes:
– 80g witte chocolade
– 125 g zachte geitenkaas
– 2 el honing
– 150 g mascarpone
– 100 ml opklopbare room
– 50 g rozijnen
– 200 ml witte porto / witte wijn

Bereiding:
Smelt de witte chocolade au bain marie met 2 el room. Roer de zachte geitenkaas samen met 2 el honing door de gesmolten chocolade. Meng de mascarpone erdoor, tot je een homogene massa bekomt.
Klop de room lobbig en spatel dit voorzichtig onder het chocolade mengsel, zodat een luchtig geheel ontstaat. Schep de bavarois in 4 schaaltjes, of in verschillende mini glaasjes. Laat 2 tot 3 uur opstijven in de koelkast.
Laat de rozijnen een half uurtje weken in de porto / witte wijn. Kook vlak voor het opdienen de rozijnen met het weekvocht tot de helft in. Schep de rozijnen over de schaaltjes bavarois en druppel wat saus over elke portie.
Laat het je smaken!

Chocoladetaart met courgette.

SoetkinEen reactie plaatsen

Wat? Met courgette? Jaja, je leest het goed. Geen boter, amper bloem en veel minder suiker. “Dat kan niet lekker zijn.”, zie ik je denken. Toch wel! Aan jullie om het ook eens uit te testen. Laat die monden maar openvallen van verbazing en begin maar al te watertanden.

Ingrediënten:
– 1 1/2 courgette
– 200 gr fondant chocolade
– 4 eieren
– 2 eetlepels gezeefde bloem
– 1/2 zakje bakpoeder
– 100 gr rietsuiker

Bereiding:
Verwarm de oven voor op 150° C.
Schil de courgette en verwijder enkel de grootste zaden. Snijd in kleine stukken en kook in een kleine 10 minuten gaar. Smelt intussen de chocolade au bain marie. Mix de courgette. Voeg 200 gr van deze gemixte courgette bij de gesmolten chocolade. Meng goed.
Splits de eieren en voeg de eierdooiers toe aan het chocolademengsel. Roer opnieuw goed. Voeg bloem, suiker en bakpoeder toe en meng alles tot een mooi, glad deeg. Klop het eiwit op. Spatel het opgeklopt eiwit voorzichtig onder het deeg.
Bekleed een taartvorm met bakpapier. Dat maakt het uithalen straks een pak eenvoudiger. Bak de taart 40 minuten in de voorverwarmde oven.
En nu enkel wachten tot de taart is afgekoeld voor je mag proeven…

Bloemkoolsoep met sinaasappel.

SoetkinEen reactie plaatsen

1 september. De kinderen veroveren de speelplaatsen opnieuw en wij voelen de herfst stilaan opkomen. ’s Morgens op de fiets kunnen we al eens een vestje verdragen en ’s avonds zijn we druk in de weer met brooddozen en maaltijdplanning. Ik weet niet hoe dat bij jullie zit, maar ik ben vaak op zoek naar een gezonde lunch waarvan ik meerdere dagen kan genieten. Soep dus! Dit recept is perfect om je een verzadigd gevoel te geven na je middagpauze, maar is ook verfijnd genoeg voor als het iets meer mag zijn. En, als kers op de taart: onze 2 pagadders zijn er ook zot van (zonder de takjes koriander dan wel).

Ingrediënten:
– 1 bloemkool
– 1 grote sjalot
– 500 ml groentebouillon
– 1 halve sinaasappel
– verse koriander
– olijfolie
– peper, zout, nootmuskaat

Bereiding:
Snijd de bloemkool in roosjes en spoel alles goed. Versnipper de sjalot en fruit samen met de bloemkool in 1 el olijfolie. Wacht tot de sjalot glazig is geworden en overgiet met de bouillon. Laat 20 min. zachtjes koken. Voeg 2 takjes koriander toe en het sap van een halve sinaasappel. Laat nog een tweetal minuten koken. Mix de soep en kruid met peper, zout en nootmuskaat.
Verdeel de soep in kommetjes en leg telkens in het midden 1 el zure room. Werk af met een takje koriander en een scheutje olijfolie in elke kom.
Bon appétit!

De strijdbijl begraven.

Soetkin2 reacties

“Ziet ze haar biologische ouders nog?” Een vraag die heel veel mensen ons stellen. Het antwoord? Ja, L. ziet haar biologische ouders nog. Het gaat om korte bezoekjes, telkens met enkele weken tussen. Ook haar andere broers en zussen zijn op deze bezoekjes aanwezig. Alle kuikentjes zijn dan telkens weer even samen onder moeders en vaders vleugels.

Of dat makkelijk is voor ons? Niet altijd, dat moeten we toegeven. Het leek heel logisch, vóór L. bij ons kwam wonen. Samen met de biologische ouders een bezoekregeling uitwerken, samen bouwen aan een toekomst, samen praten over onze wensen voor L. Kortom, samenwerken. Allemaal hetzelfde doel voor ogen: L. het beste geven. Was het maar zo simpel.

Dat doel voor de ogen bleek al snel 2 heel verschillende paden te bewandelen, met op één pad de biologische ouders en op het andere wij als pleegouders. Ook al had ik mezelf nog zo voorgenomen het niet te doen, ik transformeerde al snel tot een leeuwin die angstvallig haar nieuwe welp beschermde. Achter de hoek loerde een andere leeuwin, die diezelfde welp oh zo graag zelf wou beschermen. De hiërarchie binnen de leeuwengroep was verstoord. Het had een averechts effect op het mooie doel dat we voor ogen hadden.

Op een dag zag deze leeuwin hier het licht. “Laten we de strijdbijl begraven. Wie weet wat zou het geven?” Er kwam een moment waarop de 2 leeuwinnen noodgedwongen een halve dag samen voor de welp moesten zorgen. Met een buik vol stress en een hoofd vol vragen stapte ik ’s morgens vroeg angstig de situatie tegemoet. L. zat moe en hongerig op mijn arm. Ik raapte al mijn moed bij elkaar en vertelde de andere leeuwin hoe ik hoopte dat de welp die dag geen stress zou ervaren. De andere leeuwin keek opgelucht en zei “Ik ook, ik echt ook!”. De dag verliep niet vlekkeloos, het was nog wat zoeken, maar vanaf die dag was alles anders.

Pas toen ik die dag inzag dat de welp gewoon 2 leeuwinnen heeft die samen het beste voor haar willen, ging alles vanzelf beter. Hoe blij mag L. later zijn, want zij heeft niet één mama en papa die haar graag zien, ze heeft er gewoon twee! En allemaal willen we samen het beste voor haar. Wie weet leidt de welp later deze zoekende roedel als leeuwenkoningin?