Waarom wij zo hard roepen om de belangen van onze pleegdochter te beschermen? Waar zal ik beginnen. Als pleegouder is het samenwerken met een team, een team dat samen het beste wil voor onze pleegdochter. Dat klinkt mooi, maar is niet altijd eenvoudig omgezet in praktijk. Rekening houden met 5 verschillende partijen, die elk hun zegje mogen doen. Die 5 verschillende partijen hebben elk een heel eigen mening en de ene mening heeft – volgens een bepaalde hiërarchie – een meer doorslaggevende waarde dan de andere mening.

Wij zijn de derde plaats waar L. haar bedje klaarstaat. Intussen woont ze langer bij ons dan ze op elke andere plek heeft gewoond. L. begint ons te vertrouwen, we beginnen elkaar te kennen. En ik kan je verzekeren dat het heel wat geduld heeft gekost om haar vertrouwen te winnen. We zien haar openbloeien, haar lachen en springen als ze blij is, maar we zien haar ook dichtklappen ’s nachts, stampen en schreeuwen wanneer het weer eens teveel is. Daarom willen we haar beschermen. Teveel veranderingen rond haar wat afremmen. Alleen lijkt het soms alsof we heel hard moeten roepen om gehoord te worden.

Het team van begeleiders rond L. roept even hard en soms durven de meningen al eens te botsen. Nochtans kennen ze L. goed, naar het schijnt. Ze kennen “haar dossier” namelijk. Alleen lijkt dat dossier soms mee te doen aan de stoelendans. Het lot van de sociale sector?

We zijn empathisch aangelegd en kunnen ons echt wel verplaatsen in alle 5 meningen, maar ligt het aan mij, of zou het beter zijn dat de mensen die over L’s lot beslissen, haar wat beter leren kennen?
De persoon die de bezoeken ter plekke een tijd lang heeft begeleid, geeft de fakkel door. Deze nieuwe begeleider hebben we nog niet gezien, want de werkuren komen niet overeen met de geplande bezoeken. De jeugdconsulent geeft het dossier door aan zijn opvolger. De jeugdrechter krijgt een nieuw vakgebied toegewezen. Onze pleegzorgbegeleider doet echt ongelofelijk haar best om dit alles te coördineren, maar het kan voor haar toch ook niet evident zijn om de hele tijd nieuwe namen rond L. te zien opduiken.

Natuurlijk begrijpen we dat mensen veranderen van job, opklimmen, hun leven een nieuwe wending willen geven. Maar, moeten wij als pleeggezin daarom toekijken hoe L. over haar grenzen moet gaan? Moeten we aanvaarden dat een beslissing beter past in een dossier dan in L. haar hoofd? Zolang het nodig is, zullen wij daarom hard roepen. En ja, als sommige van die 5 partijen daarom vinden dat wij niet de makkelijkste zijn om mee samen te werken, dan heb ik dat er best voor over.