Als je lang voor je tweede verjaardag al bij je derde thuis aankomt.
Als je niet weet of je je echte mama en papa snel zal terugzien.
Als je een meisje dat je niet kent, plots zus moet noemen, maar je eigenlijk bij je echte broers en zussen wil zijn.
Als een hele groep vreemden staat te popelen om je op te nemen in hun familie, maar jij je afvraagt waar jouw oma en opa plots zijn.

Als je alweer een nieuwe kamer krijgt.
Als het muziekje waarmee je in slaap valt, zomaar wordt vervangen.
Als je kleren naar een ander wasmiddel ruiken.
Als je gewoon bent van elke dag choco te eten en je plots gezond moet doen.
Als de zoveelste nieuwe handen jouw pamper willen verversen.
Als je echt heel moe bent, maar de slaap niet kunt vatten.

Als je je thuis begint te voelen en je durft blij te zijn, boos en triestig.
Als je eens weent en je niet meer kunt stoppen.
Als je pleegmama je wil troosten, maar niet weet wat jou kan troosten.
Als geen enkel opvoedkundig advies werkt voor jou, omdat jouw rugzakje een persoonlijke handleiding heeft.

Als je net het ritme van je pleeggezin begint te begrijpen en ze nemen jou plots mee op reis.
Als je pleegzus houdt van rust en stilte, maar jij de stilte haat.
Als het voelt alsof iedereen anders is, maar jij bent gewoon jij.
Als je niet zomaar lastig bent, maar het gewoon lastig hebt.

Als je je nu toch echt wel thuis begint te voelen en er is geen maar, of en.
Als je toch heel graag knuffelt met je pleegmama of op schoot zit bij hen.
Als je pleegzus voor jou eens luid doet en jij voor haar eens stil.
Als je pleegpapa mooi kan vertellen, het boekje dat jij wil.

Als je maar durft dromen, van rood, geel, groen en blauw,
want dat zijn de vier kleuren, waar jij nu echt van houdt.
Als je maar heel even, heel erg blij kijkt naar mij,
dan kan ik ermee leven, dat je ook vaak boos bent op wij.