Vrijwilligerswerk. Een schoolmuur metsen onder de Afrikaanse zon, lachende baby’s met kroezelhaar verversen naast exotische palmbomen, of schipper mag ik overvaren spelen in Oosterse sferen. Mijn beeld van vrijwilligerswerk als tiener was hoopvol, zeemzoet en deed mij alleen maar meer verlangen naar mijn 18e verjaardag. Maar, ik wou niet zomaar iets doen. Vrijwilligerswerk in het buitenland was voor mijn ouders niet iets waarbij je over één nacht ijs ging. Ik ging te rade bij vrienden, organisaties en uiteindelijk ook mijn lief. En zo kwam het dat ik op mijn 26e in Kenia ben geland. Eén van de betere beslissingen in mijn leven!

Maar, er zijn zoveel “maren” aan vrijwilligerswerk in het buitenland. Het kan een prachtige ervaring zijn en voor mij persoonlijk heeft het heel wat teweeg gebracht. Het is alleszins één van de redenen waarom wij pleegouder zijn geworden. Daarom besloot ik er een stukje over te schrijven.

Vrijwilligerswerk in het buitenland moet een heel bewuste keuze zijn. Eerst en vooral is het heel belangrijk een gegronde keuze te maken of je via een organisatie vrijwilligerswerk doet, of rechtstreeks (via kennissen of familie bijvoorbeeld). Research kan je helpen om zeker te zijn dat het om een ethische organisatie gaat. Daarnaast is het even belangrijk na te denken over de locatie. Waar wil je naartoe? Vrijwilligerswerk hoeft zich zeker niet enkel en alleen te beperken tot ontwikkelingslanden, al is het aanbod er natuurlijk groter. Een derde pijler om over na te denken, is het waarom. Is het voor je persoonlijke verrijking? Kan het werk dat je er als vrijwilliger zal doen even goed door een local worden uitgevoerd, die ervoor kan worden betaald en zo zijn steentje kan bijdragen aan de lokale economie?

Er zijn momenten waarop vrijwilligers meer dan nodig zijn. Bijvoorbeeld om informatie te verspreiden, te sensibiliseren, of om fondsen te werven. Ook kunnen vrijwilligers bijdragen door iets te doen dat anders niet zou gebeuren. Help je iets op poten zetten, of werk je mee aan een project waar locals geen middelen voor hebben en verbetert het hun situatie? Doen!

Vaak worden inzamelacties gehouden om vrijwilligers op weg te helpen richting verre oorden. Ook ik heb op die manier al 2 x geld ingezameld. Alleen heb ik dat geld nooit gebruikt om mijn vliegtickets, of verblijf te betalen. Elke reis kost geld, dus mijn reis richting vrijwilligerswerk, betaalde ik met plezier zelf. Ethischer is om het ingezamelde geld te gebruiken voor de organisatie waar je te werk zal worden gesteld.

Mijn keuze ging naar DCV, een weeshuis in Kenia dat (zoveel mogelijk) zelfvoorzienend werkt. De werking van DCV heeft mij 100% mee in hun verhaal. In het weeshuis is een moestuin en worden geiten en kippen gekweekt. De groenten worden gebruikt om maaltijden op tafel te krijgen voor de kinderen. De kippen en de geiten belanden ook op tafel, vooral voor speciale gelegenheden. Er is ook een atelier waar houten schoolbanken, stoelen, kasten e.d. worden gemaakt. Die worden er verkocht aan scholen of andere instanties. Dit geld gaat rechtstreeks naar het onderhouden van de gebouwen van het weeshuis en naar de werking ervan, onderwijs voor de kinderen en alles wat de kinderen nodig hebben. Uiteraard is dit onvoldoende om rond te komen. Er is een constante zoektocht naar sponsoring. Het is heel makkelijk om een steentje bij te dragen door een eenmalige donatie, of een maandelijkse sponsoring. Neem een kijkje op DCV voor meer info.

Met de inzamelactie haalde ik een hele mooie som op. Ik koos ervoor om het geld op te splitsen. Een heel groot deel heb ik gedoneerd aan het weeshuis, omdat ze het heel goed kunnen gebruiken voor de kinderen. Goed onderwijs, vervoer naar de scholen, schooluniformen, eten & drinken en medische kosten zijn een steeds terugkerende kost waar oplossingen voor moeten worden gezocht. Met het overige geld kocht ik knutselmateriaal voor de kinderen en een groot gezelschapsspel. De 40kg kleren die ik via vrienden en familie had ingezameld, werd onmiddellijk geteld en gesorteerd. Een deel bleef in DCV, de overige kleren gingen naar weeshuizen in de buurt.

Omdat het in Kenia niet zo eenvoudig is om een schoolreis te organiseren, besloot ik het laatste deeltje van het geld te gebruiken om met de kinderen op uitstap te gaan voor een eendaagse safari. Een hele dag op pad in een busje, met chips, cakejes, broodjes en de big five spotten. Het klinkt cliché, maar die kinderen zien genieten was voor mij nog zoveel meer waard dan mezelf trakteren op een luxe uitstap.

In 2016 gingen Roeland en ik terug. Hetzelfde weeshuis, nieuwe activiteiten, een extra lading kleren en dubbel zoveel glimlachende gezichten. We probeerden nog meer van onszelf te geven en hebben onze reis afgerond met een zwemfeestje in ons eigen verblijf. Alle kinderen mochten komen zwemmen! We trakteerden hen op fruitbrochettes en cake. De grootste uitdaging die dag was toen alle kinderen vrolijk in onze douche stonden te springen en onze kamer helemaal hadden ondergespetterd. Maar het was het dweiltje achteraf meer dan waard. Zoals we hier in West-Vlaanderen zeggen: “Mijn gat begint al te schuifelen als ik al die foto’s terugzie.” Ik ben ervan overtuigd dat we nog wel eens in Kenia zullen landen.