“Hoe ben je erbij gekomen om een pleegkind te nemen?” Die vraag krijg ik bijna wekelijks. Vaak denk ik: “Hoe ben jij erbij gekomen om een kind te krijgen?”, maar ik slik de vraag in. Roeland en ik wisten al op onze tweede date (jaja, meer dan 10 jaar geleden!) dat we kinderen wilden en ik schat dat in datzelfde gesprek zelfs pleegzorg aan bod kwam. Voor ons is kinderen hebben een bewuste keuze. Daarnaast stelden we onszelf de vraag of dit enkel biologische kinderen zouden zijn, of ook pleeg- en / of adoptiekinderen. Toen we onze eerste dochter, O, hadden gekregen, wisten we niet veel later zeker dat er een pleegkindje mocht bijkomen. En zo geschiedde. L kwam erbij.

Je kunt de wereld niet veranderen, maar je kunt wel de wereld van één kind veranderen!

Een kind is geen gelukzak als het in pleegzorg of adoptie terechtkomt. Elk kind heeft recht op ouders. Liefst biologische ouders, maar dat lukt niet altijd. Als pleegouder ben je geen redder en al zeker geen wereldverbeteraar. En neen, je kunt de wereld niet veranderen, maar je kunt wel de wereld van één kind veranderen. Opgroeien in een stabiele omgeving, dat is wat een kind nodig heeft. Een instelling is tot op de dag van vandaag, helaas geen plek waar kinderen voldoende rust en stabiliteit vinden.

Zolang er kinderen in instellingen terechtkomen, zo lang zullen wij ons als pleegouder opstellen. Een kind hoort niet thuis in een instelling, maar heeft een familie nodig. Ook al is het niet de biologische familie, het gaat over meer dan een bloedband. Een normale omgeving, het kunnen thuiskomen, je verhaal mogen en durven doen ’s avonds na school (en niet op de kalender moeten tellen tot opvoeder X waarbij je je hart durft luchten, nog eens de avonddienst heeft), een verjaardagsfeestje kunnen geven voor je eigen vriendjes, …

Het kind heeft dus geen geluk dat het in een pleeggezin terechtkomt, het heeft wel geluk dat het opnieuw kansen kan krijgen. Geef het kind dus ook de kans om boos of triest te zijn op jou, omdat het niet bij zijn / haar biologische ouders woont. In een pleeggezin wonen is namelijk geen ideale situatie. Enkel door die angst, frustratie en misschien zelfs woede te erkennen, zal het kind trauma kunnen verwerken en zich verder ontwikkelen. De rest, komt vanzelf (en met héél veel geduld, liefde en boterhammen met choco).